خاطرات



وقتی از ۹ سالگی وبلاگ نویس بودم یاد نگرفتم بدون اینجا خوشحال باشم. تو دنیای واقعی آدمای واقعی چرا نمیبینن منو.؟ واسه شکوایه نیمدم . دوست دارم بنویسم. دوست دارم دوست پیدا کنم. همینجا دقیقا همینجا. ولی به خودتون بیاید خودتونو تبدیل کردید به یه قهرمان توی توییتر توی فیش بوک وبلاگ تلگرام اینستاگرام همه جا فقط یه عده دیده میشن. نمیگم لیاقتشو ندارن دارن قلم خوبی دارن فوق العاده . ولی دوست نمیشن انقد دورتون شلوغه که ما معمولیارو نمیبینید. خیلی ازتون نارحتم هرچند شاید این حقو ندارم

جملاتی که ادما زیر عکساشون می نویسن اون چیزی نیست که واقعا هستند. ادما بیشتر اوقات سعی میکنند خودشون رو توجیح کنند یا اونی نشون بدن که نیستن ولی دوست دارند باشند. خیلی کم پیش میاد یک نفر جرات کنه به معمولی بودنش اعتراف کنه. ولی من همیشه میدونم که معمولی ترینم. پیاده روی میکنم هیجان دارم و انرژی و حتی زیاد صحبت میکنم.معمولی بودن گاهی خیلی خوبه. شاید باعث بشه همیشه تنها بمونی ولی مطمعنم این موفقیت توی ایندتو تضمین میکنه. واسه همینه همیشه میگم‌خودتون باشید شاید کسی رو جذب نکنید ولی حداقل  به وجودتون و اون خود درونی خیانت نکردید. 


تبلیغات

محل تبلیغات شما
محل تبلیغات شما محل تبلیغات شما

آخرین وبلاگ ها

آخرین جستجو ها

مرجع کسب کارهای اینترنتی ایران اسباب کشی اصفهان نیکان فرایند نواندیش بزرگترین تولیدکننده اسید سولفوریک-کلرید مجله فرهنگی Buddy Shawn اطلاعات پزشکی کابینت آشپزخانه آموزش ریاضی و فیزیک